TÜRKİYE'DE EŞCİNSEL OLMAK!

Bir insan doğuştan sakat olduğu için yargılanabilir mi? Mesela kör olduğu için dışlanmalı mı? Daha doğarken görme yeteneğine sahip olmamak bir hastalık mıdır? Körlüğe sonradan başa gelen bir kaza ya da rahatsızlık sebep olmadığı sürece, tıp dünyası bile bu durumu bilime dayandıramayıp ilahi adaletin bir tecellisi olarak değerlendirebiliyor çoğu zaman.
Nilüfer KARACİĞAN ŞAŞMAZ

Doğuştan sahip olunan fizyolojik problemler hastalık olarak değerlendirilmezken neden psikolojik problemler halen bir hastalık olarak değerlendiriliyor? Pek çok kişinin aksine farklı dürtülere ve hislere sahip olan insanlar neden toplum tarafından anormal olarak değerlendiriliyorlar? Avrupa Birliği’nin kapısını yıllardır çalmaktan aşındıran bir ülke olarak, eşcinselliği ilaçla tedavi edilebilecek utanç verici hastalık olarak görmekten vazgeçmeliyiz artık. Hemcinsine istem dışı ilgi duyuyor diye zoraki evlilikler yapıp hayatlarını karartan, her sabah işine giderken kendisini tiyatro sahnesine çıkıyor gibi hisseden, okulunda, sınıfında, arkadaşları arasında kendini bir yabancı gibi gören bu kitleyi artık göz ardı etmekten vazgeçmeliyiz. Onların yaşadıkları zorluklara, hissettikleri acılara, yerli yersiz maruz kaldıkları hakaretlere yabancı kalmamalıyız.

Geçenlerde evde oturmuş film seyrediyordum. Dışarıdan ağlayan bir kız sesi geldi kulağıma. Hemen filmi durdurdum ve ne olduğunu anlamak için başımı camdan çıkardım. Ses karşıdaki apartmanlardan birinden geliyordu. Tahminim 19, 20 yaşlarında bir genç kız annesine ağlayarak erkeklerden nefret ettiğini, dokuz ay birlikte olduğu sevgilisinin onu en yakın kız arkadaşıyla nasıl aldattığını anlatıyordu. Sonra birden “Ben denedim, erkek arkadaşlarım oldu, bu benim tercihim değil, lütfen beni anla, Burcu’yu çok seviyorum” diyiverdi annesine. Açıkçası o an bu itirafın gelmesini beklemiyordum. Eminim cinsel kimliğini ifşa eden bu genç kızın annesi de beklemiyordur. O annenin o an neler hissettiğini ve ilk etapta kendisini ne kadar çaresiz hissettiğini anlayabilirim. Ancak kızını hemen doktora götürüp vakit kaybetmeden tedavi ettirmek için ikna etmeye çalışmasını anlayamıyorum. Zaten az sonra mahalle bu kez “Anne bu bir hastalık değil, bu benim tercihim değil, içimde olan bir şeymiş ben henüz farkına vardım” sesleriyle inlemeye başladı. Bu arada yanlış anlaşılmasın, tüm bunların hepsine şahit oldum diye kimsenin özel hayatına tecavüz etmiş gibi hissetmedim kendimi. Çünkü ortada hissettiklerini artık içinde barındıramayan ve kimliğini tüm dünyaya itiraf etmeye çalışan bir kız vardı orada. Kimin ne duyduğunun umurunda olduğunu hiç sanmıyorum. O geceden sonra günlerce durumu bir türlü kabullenemeyen annenin balkondan gelen hıçkırıklarına şahit oldum. Şu an ne durumdalardır bilmiyorum ama şahit olduğum bu olay Türkiye’de eşcinsel olmanın, eşcinsel doğmanın ne kadar zor olduğunu uzun uzun düşünmeme sebep oldu.

Ardından bu kez de tüm Türkiye’nin tanık olduğu başka bir olay patlak verdi… Hakaretlere ve tacizlere uğrayabileceği ihtimaline karşı kendisinde askerlik yapma cesaretini bulamayan Hakem Halil İbrahim, askeri kurula başvurusu sonucu “Psikoseksüel bozukluk” teşhisiyle askerlikten muaf tutuldu. Bunun üzerine kendini bilmez İl Hakem Kurulu üyeleri konuyu ifşa etmekte bir sakınca görmediler. Sonrasını az çok biliyorsun… 14 yılını sevdiği işi yapmaya adayan bir adam, sırf eşcinsel olduğu için mesleğini yapmaktan men edildi! İşlerin bu raddeye gelmesine sadece İl Hakem Kurulu sebep olsa bir derece, Merkez Hakem Kurulu ve Futbol Federasyonu da Halil İbrahim’in, verilmiş olan “Görevini yapamaz” kararını destekliyorlar. Halil İbrahim, hakkını arayacak elbet. Ok yaydan çıktı artık. Kaybettiği haklarını geri kazanmak için gerekirse İnsan Hakları mahkemesine başvuracağını söylüyor. Ben de kendisini ve onun nezdinde aynı durumda olan tüm eşcinselleri sonuna kadar destekliyorum.

P.S: Her şeyi sonuna kadar yaşamış, artık hiçbir şeyden zevk almayan ve sadece sapkınlık amaçlı bürünülen eşcinsel kimlikleri gerçekleriyle karıştırmayalım!